Kənan Əmrahov

Bu kursu keçdiyim müddət ərzində vebsaytımın yaradılmasını planlaşdırmağa başladım. Hansı ki, bu vebsaytda məqalələr və online kurslarımı yerləşdirəcəyəm, faydalı məlumatları paylaşacağam.

Hələ 2009-cü ildə gecə saatlarında şəhərimizin prospekti ilə maşının sükanı arxasında evə gedirdim və birdən sinəmdə qəribə hisslər hiss etdim, fikir yarandı ki, bu infarktdır və çox güclü heyvani qorxu yarandı, ürəyim çox sürətli döyünməyə başladı, hava çatışmazlığı, sanki boğulmaq üzrə idim, başım fırlanmağa başladı və ölüm qorxusu yarandı.

Bu vəziyyətdə mən birtəhər evə gəldim. Təzyiqi ölçəndən sonra məlum oldu ki, yuxarı göstəricisi 170 üzərindədir ki, bu da mənim üçün bir ilk idi. Bunun necə bir vəziyyət olduğunu başa düşmürdüm və belə bir fikir yarandı ki, yəgin ki, mən dəli oluram. Bir müddətdən sonra çətinliklə sakitləşdim və bir daha belə olmaması ümidi ilə yuxuya getdim.

Səhər dağılmış və narahat bir vəziyyətdə oyandım ki, bu hal yenidən baş verə bilər.

Ümidlərim özünü doğrultmadı və sonradan bu hallar müntəzəm olaraq təkrarlanmağa başladı.

Mənə panik ataklarla əlaqəli görünən bir çox hallardan qaçmağa başladım, maşın sürməkdən qorxurdum, uzun məsafələr gəzməyə qorxurdum, çünki başım gicəllənirdi və mənə elə gəlirdi ki, huşumu itirib yerə yıxıla bilərəm, üstəlik çoxlu əlavə fikirlər və ssenarilər ağlıma gəlirdi və hər şey qar topu kimi böyüyürdü.

Hətta xatırlayıram ki, tamamilə fərqli bir məsələ ilə bağlı tanıdığım nevropatoloqun yanında olanda, məndən əvvəl onun qəbulunda panik ataklardan əziyyət çəkən cavan oğlan var idi və mən həkimin yanına daxil olanda gülümsəyərək soruşanda ki, o gənc bu işdə yenidir mi, həkim gülümsəyərək müsbət mənada başını tərpətdi və mənim bu gənc oğlana çox yazığım gəldi, çünki onun indi nə hiss etdiyini dəqiq bilirdim. Eyni zamanda mən özümlə və keçdiyim yol ilə fəxr edirdim.

Axı, biz orada, zehni cəngəllikdə olanda, indiki anda nə baş verdiyinin fərqində deyilik. İnsanların çoxu belə, “avtomatik olaraq” yaşayır.

Unutma ki, sən də evdən çıxanda və artıq evindən kənarda qapını bağladığını, qazı söndürdüyünü və ya elektrik çaydanı söndürdüyünü xatırlaya bilmədiyin hallar da olub. Bütün bunlar ona görədir ki, o an zehni cəngəllikdə idin, indi nə baş verdiyini dərk etmirdin və bütün hərəkətlərin “avtomatik” idi.

Yəqin ki, mənimlə razılaşarsan ki, bütün bunlar həyatın keyfiyyətini və dolğunluğunu pisləşdirir.

Və nə qədər insan daim narahat düşüncələrdən, müxtəlif xoşagəlməz xatirələrdən, gələcəyi ilə bağlı narahatlıqlardan əziyyət çəkir.